We gaan naar een ver land.In dat verre land leefde eens een koningin.
Op een dag zat zij voor het raam van haar paleis.Ze was ijverig aan het handwerken.
Buiten viel er sneeuw en die bedekte het land onder een glinsterend witte deken.
Toen waaide er een verdwaald sneeuwvlokje door het raam.Het bleef als een fijn stukje kantwerk op ebbenhouten vensterbank liggen.Op hetzelfde ogenblik prikte de koningin per ongeluk in haar vinger.
Er viel een druppeltje bloed op het sneeuwvlokje.O, wat was dat een mooi gezicht! Dat rood van het bloeddruppeltje op het wit van de sneeuwvlok op het zwart van de vensterbank.
De koningin vond het zo mooi, dat ze de pijn aan haar vinger helemaal vergat.Ze dacht eraan hoe heerlijk het zou zijn als ze een dochtertje zou hebben, met een huid zo wit als het sneeuwvlokje, wangen zo rood als het druppeltje bloed en haar zo zwart als de ebbenhouten vensterbank.
haar wens werd vervuld.Spoedig daarna kreeg ze een dochtertje, dat er precies uitzag als ze zich had voorgesteld.De koningin noemde haar Sneeuwwitje.
Maar weetje wat zo erg was? De goede koningin stierf en toen trouwde de koning met een anderen vrouw.De nieuwe koningin had een mooi gezicht maar haar hart was helemaal niet mooi.Ze was trots en verwaand.
Heel vaak keek ze in een spiegel.Nee, nee! Het was een echte toverspiegel.Die toverspiegel jokte nooit. Hij zei altijd de waarheid.Gewone spiegels doen dat natuurlijk ook wel, maar die zijn toch nooit zo eerlijk als toverspiegels.
Toen prinses Sneeuwwitje
